Ölüm Bıçağının Kını Yoktur

Ne bir ölü dil ismi yazıyorum
Ne konuştuğum bir başka ölü dil
Ölüm, bıçağını kendi kınında taşır!
Yetmiyor anlatıya
Derler ki; ihanet közü yürekte küllenir
Yüreğim kabuksuz yara

Çentikliyorum duvarlarımı
Bir mahpusun günleri çentikleyişi gibi...
Ters sarıyor makara!
Hörgücündeki yağa mahkûm deve kalıyorum öylece
Diyorum
Sesini kısma, sessizlikte ölürüm
Dost sesi ince işliyor öyküsünü
Sarış makarasından ayrı
Düşlerime dölleyemiyorum sizi
Hangi coğrafyaya gitsen kendi yurdunsun
Ömür tanıma aç, tanımı reddeden

Şiir savaş çocuğu
Silahsız bir derviş
Mürekkebini sızdırıp duran
Düşlerim yol çizgisi
Ne susan ne konuşan...