Ölüler Parkı Şiiri - Alp Gürkök 2

Sonbahardı;
Eylül ayıydı,
Yürüyordum yine pazar günü,
Ölüler parkında...
Ağaçlar da çıplak,
Utangaç...
Boyunlarını bükmüş ağlıyor,
Dökülen gözyaşları değil,
Tüm ağırlığıyla süzülen,
Sarı ölü yapraklardı.
İnsanlardı acılı, suskun, soluk
Yaşamı özlemle bekliyor,
Beyaz yüzleri biz hiç yaşamadık ki diyor.
Yürüyordum ölüler parkında,
Elimde kanımdan kıpkırmızı kadeh,
Boynu bükük ötmeyen serçeler,
Ve sessiz geçmişler.
Toprak yollar bile ağlıyordu,
Nereye gidiyoruz diyordu...
Yolumun sonunda, belki ölümün başında,
Sis çökmüş, akşam olmuş.
Dönüp arkama baktığımda,
Karanlığın altında,
Bir mahşer kalabalığı öyle duruyor;
Acılı, silik, soluk gözleri,
Hiç yaşamadık ki diyor…
Âşık Fedai