Ölüler (*) Şiiri - Cumali Karataş

Geldiler…
Oturduk üç-beş ölü!
Konuştuk gelmişten, geçmişten…
Kimi dedi:”Haksızdı ölümüm…”
Kimi: “Zindanda geçti son günüm.”
Kimi dedi:
“Vadem yetti sürgünde.”

Bir bebe oturup,
Ak saçlı bir dedenin yanına;
Bir sigara yaktı!
Bir delikanlı kahve verdi, içtik.
Burda insanlar hep birdi,
İnsanlar hep özgür!

Bir yaşlı adam bastonuna dayanıp
Anlattı, anlattı…
İnönü’den, Sakarya’dan, Kocatepe’den;
Dumlupınar’dan,
Kan gövdeyi götüren Yunan savaşından.
Diken diken oluyordu tüylerimiz..
Ürperiyordu insan.

Hâline bakan da bir şey sanmaz.
İskemleye ilişmiş
Bir adam başladı söze…
“Ah dedi ah!..
Zenginlik vardı serde…
Savup savururdum…
Ne var, ne yoksa avuçta elde…

Bir genç geldi az sonra…
Bakışları donuk,
Gözleri hâlâ yolda.
Dudaklarında yarım kalan
O kanlı akşamların çığlığı.

Kalkarken tek tek vedalaştık.
Ağızlarından kaçırıp:
“Bekleriz…” dediler.
Bana da bir yer ayırın dedim,
Döner gelirim bir gün.
Saati belli olur mu ki
Ölümün

*(İnsancıl/Sayı:262/Mayıs 2012)