Ölü Zamanlar Şiiri - Nevin Akbulut

Unutulduğum yerde dünya değiştiriyorum artık
Seninle kavuşmanın imkansızlığını
Daha da imkansızlaştırmak için

Bir Cuma sabahına uyanamayacak gözlerim
Ben bir kabus görüyorum zannedeceğim
Etrafımda toplanan insanlara bir şeyler söylemek istediğim halde
Ağzımı bile kıpırdatamayacağım
Kendime kızacağım sonra
Ne kadar umursamaz oldum diye

Umursamaz olacağım evet
Umursamak için ne neden ne de güç olacak artık
Ait olmadığım bir dünyadan gidiyorum işte
Ait olmayı hep dilediğim yere
Sen bağlıyordun ellerimi belki
Yüreğimi sen tutuyordun bu dünyada atması için
Şimdi başka dünyada suskun olacak yüreğim

Anlamını yitirmek bu olsa gerek
Ve tam olarak düşmek
Dünyadan uzağa

Haftanın planlarını yapamayacağız artık
En çok da bunun için üzgünüm
Aylar sonrasının planlarını geçirirken beynimizden
Nasıl da cahildik

Hiç ölmeyecekmişiz gibiydik
Sahi nasıl öldüm ben?
Nasıl oldu?
Tüm yakınlar belki de bu soruyu soracak birbirine
“Nasıl olmuş? ”

Herhangi bir olaydan bahseder gibi bahsedecekler
Ahlar, vahlar havada uçuşacak sonra
Yerde upuzun yatan kendi cenazemi
Uzaktan seyredeceğim.

“Uyuyorum ben” diyeceğim
Belki bir süre de inandıracağım kendimi
Ama sonra
Karanlık odada
Toprağın altında
Kafam vurduğunda iki tahta parçasına…

Kimsenin aklına gelmediği anda gideceğim
Kendi aklıma bile gelmeyeceğim belki

Sen son gittiğimdin
Öyle kalacaksın
Ben yerde ölü bir sinek gibi olacağım
Ruhum uçarken gökyüzüne
O kadar önemsizleşeceğim

Yaşadığım her şeyi sizlere bırakıp
Yaşamadıklarımla gideceğim
Yaşadıklarımı hak etmeyenlere emanet edeceğim
Anılarımı unutanlara
Suretimi hatırlamayanlara

Kendim ise bir hiç artık
Ve bu hiçlikte şimdi hesap zamanı! ...

(Yirmi Dokuz Kasım İki Bin On İki 10 20)