Ölü Yürüyen Canlı Yığınları

Gelenekler hayatın prangası
Günleşmiş eski şiirler gibi
Baktığım her yer bulutlaşmış
Ya da, göğe çevirmişim yüzümü
İnan bilmiyorum, neredeyim?
Neyselerle banktan kalktım
Dünebakan çiçekleri boşluğa savurup.
Her geçen gün daha da yakın
Gelse de götürse dercesine
Konmuş ya da kondurulmuşuz
Hiç istemeden o, o bir nefesi
Mühim olan nefes mi?
Mühim olan ruh mu?
Şiire düştük, şaire sarıldık.
Ne de olsa istemedik
Konmayı ya da kondurulmayı
Avuçların kurtarır mı seni?
Kaç kere kutsarsan arınır yıldızın?
Bir morum kalmış bir de sanım
"Morumuz mordur inanmışlar." Uyarlar bize.
Adıma inanmasalar da olur
Kendimi ararken iç cebimde buldum.
Bunalmış, bitap ve girift
Bermudadan hallice
Döngü kısır, dönenler küsur-atlı
Konmuş ve kondurulmuşlar
Çarklar bana dönmesin
Çocukların yüzü gülsün
Ölüm bize gelip çatsın
Ne de olsa
Yarıda kesilmemiş bir şey yok
Elmayı dişleyen mi kaldı?
Ölü yürüyen, canlı yığınları
Toplum!
Başka bir deyişle..