Keşke o rüzgâr, o gün koşup tutmasaydı beni
Bu gergedan ağlamasaydı ulu orta
Günbatımlarında sararırdı benim yapraklarım
Tren garlarında unutuldu çiçeklerim
Lakin kim bu taşa kazıdı adının baş harflerini
Salkım söğüt gölgeni kim bozdu
Olmayacak sözler fısıldandı
Duyuyorum bazen toprak koktuğunda yağmur öncesi
Kırıldı son kafilede turnanın kanadı
Ona baktığın gözlerin aklımda kaldı
Çimenlerin üzerinde ağlamaktan utanıyorum hala
Bu bakışların, yalnız değil biliyorum
Çok mu ilkel seviyorum hala seni
Çok mu gerisindeyim çağın gereksinimlerinden
Bir gün daha eksildi farkında mısın ikimizden
"Ölüm alışkanlığı" diyemezsin sadece
Batıp giden her güne
Böyle ölmemeli sensiz vakitler
Böyle ölmemeliyim
04.09.2020
Kenan KaraKayıt Tarihi : 19.9.2020 15:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!