Ölü(m) değildi korkutan sadece özlemek

Herkes sevdiği kadar yaşar,
Sevmedikleri kadar ölürmüş.
Sevdiği ölünce;
O çocuk ruhu da kalırmış salıncağında.
Sadece bedende kalır artık anılar!
Ruhuna işlediği çin işçiliği kalbi de kırılıp,
Kırk parça olmuştur.
Hayat sorgulamaya değer miydi?
Onca şeyden sonra düşünüp,
Sonuç: ebedi bir mutluluk olacak mı
Hangi çabanın sonucuydu bu?
Bunca soru içerisinden hangisini sormalıydım?
Bence en büyük suçluluktu duygusal olmak.
Her şeye rağmen sessiz kalmaktı ,
Dert bildiklerine sesli ağlarsın.
Hep farklı bir nedene bağladıkların…
İşte o çığlıkları yutarsın.
zaman gelir ,
Güçlü olamazsın hayatın karşısında.
Gözlerinin içerisinde tek bir hedef olur artık.
Göz bebekleri oynamaz,
Önce elleri gelir aklına.
Yağmurlu bir günde,
Rüzgarın inatçılığını hatırlar.
Ve bir an gelir:
korkusuz gözlerinde kayboluverir.
Önce ayakların uzanır,
yavaş yavaş firar eder aklın,
Ve artık el uzatsan bile tutamazsın.
Bunu anliyacak kadar uzaktı artık.
Ölü(m) değildi korkutan,
Sadece özlemek yaşamaktan daha zordu.
Her şey bir imtihan.
Peki ya sen? :
_Bu imtihanın neresindesin?