Ölü Kelebekler Sokağı Şiiri - Ayşe Uçar

göğün yıldızları bezendi geceye
sisli bir çığlık kuşandı sükûtun rengini
yamalı düşlerin valsı başladı ıslak duvarlarda
saatin tik takları kadar heyecanlıydı düşler
ay bebeksi gülümsemeyle
pencereden su gibi akarken

zamanın kalbine
sızılı bir öpücük bıraktı yalnızlık
kadın tenine çöken rehaveti narin elleriyle sildi
düşünceli bir bekleyişe bıraktı ruhunun kanatlarını
kalbinin tüm renklerini kararttı
kadın sustu içine
aşkın kelebekleri
soldu

zaman durdu
kadın durgun bir göl gibi kıpırdamadı
bakıştılar uzun uzun bir ömrü sığdırarak an’da

dışarda yağmur
kadında bir yangın başladı
ıslak avuçlarında telaşlı bir hüzün
kimseye duyuramadığı çığlığın hoyrat öfkesini
elleriyle boğdu kadın

tıkandı kalbi
can çekişen hücrelerini kilitledi bir odaya
sesi titreyerek yalnızlık güzeldir diye fısıldadı
masadaki mor menekşeye

durgun sessizliğin
rüzgârı dokundu perdelere
tuhaf kıpırdanışlar sardı kadının bedenini
soğuk yatağına uzanırken siyah bir bulut eşlik etti gözlerine
belki de yanılıyordu belki de cesaretsizdi

sızlandı
çorak topraklar gibi

düşündü
insan kendi kalbinin katili olabilir miydi
yok yok bu bir rüya olmalı ya da korkunç bir kâbus
zihninin gitgellerinde sallandı kadın tıpkı güz yaprakları gibi
bulutlardan boşalmış yağmurlar gibi aktı düşüncelerinden
zamanın koşturan ayaklarına takıldı ıslak gamzeleri
hayret hızlanmıştı vakitler

sonunda
gecenin uzun kolları sardı kadını
kadın sarıldı kalbine kızıl bir yılan gibi
kalbinin kanatları çatır çutur büyük bir gürültüyle kırılırken
sesi soluğu hiç çıkmadı gecenin ölü kelebekler sokağı
uykudayken

ayşe uçar
24102023
02:36