Ölü Kelebekler Şehri Şiiri - Ayşe Uçar

toz bulutlu şehrin sokaklarında
kırağı tutmuş dallar üşürken
yalancı baharı muştuluyor güneş
kozasında bir tırtıl usulca kıpırdanıyor
gülümseyerek güneşin altın saçlarına

ruhumda kıştan kalma günler
üzerimde zemherinin ayak izleri
buz kesiği gözlerimde gece karası
gün ışığı ısıtmıyor üşüyen kalbimi
sararan yapraklar misali uçuşuyorum

inanmak zor, güzel günlerin geleceğine
içimde ölen mavi anemonların kokusu
kanatlanıp uçmak istedikçe ruhum
her nefesimde ölü serçeler doğuyor
siyah fistanlı günlere

penceresi kırık akşamların koynunda
deli saçması düşlere uyanıyorum
ak köpüklü bulutlarda yıkıyorum
lekeli güncelerimi
yağmurlar yağdırıyorum, şehrin sokaklarına
her yer misk-i amber kokusunda
toprak kokulu çiçekleri öpüyor arap kızı
güller açtırıyorum, babil’in asma bahçelerini kıskandıran
sevgi tohumlarını serpiyorum çorak gönüllere
nehirler akıtıyorum, çatlayan hücrelerimden
kiraz gülüşlü çocuklara

oysa gerçekler
gözüme saplanan kanlı mızrak
sanrılı rüyalarıma düşen boş hayallerin
duldasında afilli yalnızlığım
kış güneşinin ellerinde tarumar saçlarım
ecelin soğuk nefesi ensemde
ölü kelebeklerin kucağına düşüyorum…

12 /10 /2010