Ölü güvercin Şiiri - Ferdi Yavruöztürk

Şimdi ayrılık vakti
İpince buzullar çözülmez gibi
Özgürlük bir sevgili bir biziz
Yalnızlığa sığınıyor zehirle örtünmüş beyaz çarşaflar altına
Yakışıksız biri suçunu mırıldanarak homurduyor.

Kapkaranlık sabah
Bulut tozları kaplıyor saçlarımı ipince,
İki adam beraber yürüyoruz düğümlü asfalt yolda, el ele.
İkisi de biz, ikisi de ben
Biri on dokuz, diğeri beş yaşında
İkisi de biz miydik Heyhat...
Anlamsız!
Titriyor dudaklar, ne kış soğuğu ne de yaz yağmuru.

Ölünce anlamlaşır güllerin, çiçeklerin, menekşelerin üzerindeki kokuları
Saman tozları vardı
Çarpışan rüzgar, serin bir fırtına nefes alamıyorcasına
Kamyonetin arkasına saklanıyorum , korkuyorum
Korkarak saklandım o ıssız kamyonete

Sabahın erken saatleriydi uyandım'dı , güvercinlerim ölmüş.
Katil! diyorum içimden bağırarak, kimse duymadan.
Beyazdılar.
Ayak tüyleri duruyordu hala, ağlıyordum susarak...

İstanbul denizini düşledim ışıksız bir karavanda, düşledim de renkleri farklı konuşamıyor.
Ey ölü güvercinim, paçalı olan beyazımsı
Ey Akdeniz seferi ve tahtadan kuşlar .
Oysa Akdeniz gemileri kurumuş gül yaprakları sanki.
Zaman geçiyor, bu bir başka yer.
Bu bir İngiliz kuşu, her neyse !

Vedalaşmaya geldi sıra, yakışmıyor ikimize.
Bak! herkes vedalaşıyor,
Ölüyorlar...
Ölmemi bekle,
Biri kitap sunuyor ince parmaklarıyla
Her şey den önce çırıl çıplak yeni düşler, birlikte susuyoruz.
Ah ben yine benim gibi var ile yok gibi.
Birazdan öleceğim! konuş benimle.

Son olarak uzun, uzun çanlar, ezanlar, düğünler, davullar.
Soğuk bir taş gördüm en uzağa, en uzağıma yakınladım koşarak.
Bir müzik duyuyorum haykırımsı.
Şimdi sen sevgili!
Yolun en yokuşunda
Umutlu günler uzak gibi,
Bir tutam sonbahar...
O sararımsı kaya zeminleri arasında kekik kokusu vardı
Duygusuz gibiydiler,
Ah şiir !
Dayanılmaz bir şey doğuyor içimde.