Ölü Dilin Çığlığı Şiiri - Derya Kızılgöz

Gittiler
Vaktin yetesi olmuştu belli ki
Korunacaktan çıkıp
Sönük bir kandil bıraktılar geride

Hislenmişti civarlar
Ay harelerini salmıştı geceye
Kristal çubukları
Yeryüzüne uzanan
Çengelsiz oltalar gibiydi adeta
Rüzgar suskun
Hava buz kararında soğuk
Tercümesine girişmişti
Kıyılara çarpan dalgalar
Yeğinlikte denklik sağlayarak

Bütün dergahların kapısı açıldı ansızın
Verdiği sözden caymayanlar
Aldığı karardan dönmezdi
Vuslatı şakırken gece kuşları
Dibe vurdu tüm zamanlar

Ağaçları saydam yapraklar bezemiş
Kuvvet içiriyorlar
Bir Ayazma'dan su çeker gibi
Köklerinden çığırtkan
Her biri
Sezdiresiye dek söz açılan o yerden
Tanıt getirmişçesine
Kanı verici

Değer biçmek haddim değil
Kırdım çerçeveleri
Hiç bir fotoğraf sığmıyor içine
Gazabın çektiği hiza
Sınırları aşıyor
Taşkınlığa sürükleyen uyumsuzluk
Ölü bir dilin çığlığıdır
Sormak gerekti
Kati suretle

Ahengi kuşanıp
Hassasiyetin sivil güvenliği
Alçaklığa geçit etmeyen siperane tavırla
Bir atış ile vurdun kalbimi
Tam orta yerinden

Kalbe uğradı yolum acıyla
Tenhaydı vakitler
Bir hal giydim sanımca
Düş görmek için yüzyıllarca
Üşüten serinlikten sığınmak için
Geçtim dev bir çınarın kovuğuna
Terk-i diyar olmuştum ömürden
Ölü bir dilin lisanından duyarcasına
Dinledim sessizliği
Gürültü sönene dek
Sağır kaldım çağıma
Sırası değildi şimdi
Susturduğumuz tümcelerden konuşmanın
Gizlemek içindi
Kalbe giden yolu
Havaya atılıp tutulan sözcüklerden konuşmak