Ölü bir çocuğun oyuncakları

Yaz gelirdi
Çocuklar okula giderken ben üzülürdüm
Tarladaki kuşları seyrederdim
Vagonlara çıkardım
Buğday sapları batardı ayaklarıma

Ve akşam
Anam
Çoraplarımı dikerdi
Yıkardı mintanımı
Bir çiçek gibi dururdu
Kadife pantolonlarımın dizlerinde yamalar
Keşke yalnız çoraplarım sökülseydi
Düşünce yalnız yine dizlerim kanasaydı
Ellerim tükenmeseydi

Oysa benim ellerim
Çorapları yırtılan çocukların baş parmaklarına kulak olarak yapılmış

Sabah
Su taşırdı ellerim ineklere
Buğday tarlalarında koşardım
Bir şiir nasıl yazılır bilmiyordum
Uçurtmalarını dahi kendisi yapan bir çocuktum
Her kış kızak yapardım
Babamın yirmilik çivilerinden
Uçak yapardım
Çocukları ağlayan memleketlere uçmak isterdim
Bir hevesti içimde kalan
Uçağa binememek

Gece
Babamın üşüyen ayaklarına sarılır uyurdum
Titrerdi elleri
Kırılmış bir şiir gibi içimde saplı
Kazadan sonra babamın elleri
Her çocuk gibi üzülürdüm
Rüyalarda gördüğüm oyuncaklara hiç sahip olamayacağımı bilirdim

Bütün çocukların gülüşleri gibi benim de gülüşlerim vardı
Beni yaramaz kılan aşktı
Yaralayan, yaralarımı saran da
Beni kör kuyularda unutan
Engerek yuvalarına iten
Borçtu çiçeklerden aldığım güzellik
Bu bana ait olmayan yüreğimin bahçesini belleyen
Güller büyüten
Şiir...
Beni hırpala
Ayaklarımı yoldan çıkar
Yakıştıramadım hiç dünyaya kendimi.

Ey hayat
Ben
Senin köklerinde bir ukte anlamında çiçek
Bana su
Bana güneş
Bana toprak
Anladım
Bana senin ellerinde yaşam yok

Dünya
Dümdüz
Babamın parmakları çapraz

Ömer Altıntaş