Ölü Başlar Şiiri - Mehmet Tekmen

Güneş aynı rotada,dünya mı ters dönüyor.
Yaktığımız lambalar,neden tek tek sönüyor.
Cansız şu an yer küre,toprak sessiz yatıyor.
İçindeki ateşi,yer yüzune atıyor.

Sağlam surlar yıkılmış,viran olmuş hanları.
Boşa akmış ecdadın,tarih yazan kanları.
Zamanın ahı tutmuş,gür sesler yükselmiyor.
Kaybolan akıncıdan,iyi haber gelmiyor.

Aşina bir kaç kişi,çekip gitmiş buradan.
Gelmiyeli sılaya,yıllar geçmiş aradan.
Anlamsız bakar gözler,bu diyarda gülen yok.
Matem havası çökmüş,teselliye gelen yok.

Kaynakları kurumuş,bataklık susuz göller.
Ağaçsız topraklarım,sanki yüz yıllık çöller.
Bağımsız denen millet,bağlanmış bu toprağa.
Hasret kaldı gözlerim,bir kaç yeşil yaprağa.

Dökülen göz yaşları,bulutlara karışmış.
Bulutlar kaçmak için,rüzgarlarla yarışmış.
Geri döndürmek için,yola çıkan atlılar.
Yetişemeden ona,çöl kumuna battılar.

Gerçek o ki ey canlar,yürek yakan diyardan.
Uzaklaşmak gerekir,vefasız olan yardan.
Yol uzar ufka doğru,gider yeni vatana.
Gönüller bağlı kalır,bu toprakta yatana.

Ruhla madde buluştu,bir bedende kaynaştı.
Sağlıklı nesilleri,asırlarca oynaştı.
Medeniyetler kurup,imzaladı çağları.
İmar etti dünyayı,aştı yüce dağları.

Zaman aniden durdu,mekan dürüldü birden.
Ne varsa yer yüzünde,silindi o devirden.
Bilinmez yeni hayat,nerede nasıl başlar.
Bir karar verin artık,toplanın ölü başlar.