Ölü Şiiri - Yavuz Büyük

Ben bir ölüyüm,
ağlaşan iki kumru...
anlamış sevdiğim köpek,
insan gibi gözleri dolu...

yüzüme kadar çekilmiş
kar beyazı bir örtü..
selasının okunmasını bekleyen,
musalla taşında bir ölü!

Ne ses gelir, ne seda
nutuk atan dostlardan
adım okunur bir ara
uzun makamlı seladan...

bir maşrapa su ile başlanır
yıkanma vakti gelince
içimde son kalan çırpınışlar
su ile akar gider ince ince

içimi yakan sıcak su değildir
aradığım yüzleri bulamayışım
tanımadığım bir kaç insan
ve çıplaklığımdan utanışım

kefenim giydirilir
damatlık nazikliliğinde
kuşağım bağlanır
kollarım,ayaklarım içinde

sonra el üstünde yolculuk
bu fasıl çok hoşuma gider
dört kolludan ineceğim birazdan
cemaat toplanır birer birer

namaza durulur
ve nihayetinde sorulur
"nasıl merhum" diye
kötü diyecekleri yok ya
adet yerini bulur

sonra eve doğru yolculuk
iki metre kuyu kazılır
eski bir tahta üzerine
merhumun ismi yazılır.

kuşağım çözülür
toprak kucakladığında bedenimi
duygularım renkleriyle akıp gider
kimse,kimse görmez gözlerimi

zamanla toprak oturur yerine
üstünde yaban otlar biter
ziyaretçi bekleyen mezarın
üstünden uzun yıllar geçer

Ve,ve beklenen kişi gelmez
ne kış görülür,yaz görülür
nihayetinde geldiğinde
O da bir ÖLÜDÜR....