Ölü Şiiri - Muhammed Leyla

Anlatamadığım şeyler kadar silikleşen hatıram
Sönük resmin, silüetin bu alzheimer hafızamda
Yani canım, unutmam artık ölsen de
Ve ölsem de ölüm orucum, çünkü gam yemem.

Tablamda tablon, öylesi komikti bu
Yatağım mezar gibi, karanlığımda nurun
Ve şuan sırtım değil hissiyatım kambur,
Kapı orda ama, ben giderim sen dur.

Gözlerimin ışığı açık, istiyorsan söndür,
Sensizliğe tüküreyim, sevmiyorsan öldür,
Bu kadar zor olmamalı hayal kurmak lan,
Fikirlerim kadar şuan, karanlık odam.

Ve neydi meramım? Düşüncelerin avlusu,
Pembe panjurlu ev falan, bir serseri kabusu,
Fıtraten kalem kırık, ölürsem de yaz bunu,
Habersiz veda ediş, söyle canım oldu mu?

Yandı canım durdurun, duygularımı öldürüp
Melek sanıp bir anlık şeytanımı öptüm
Kafamda dönüp dolaşan bu kafasız hüznü alın
Eski tadın yoksa yosma, giderim gözümü alıp.

Delikanlı tripleri de bir yere kadar tabi
Beni de yaprak gibi sonbahar savursun
Fahişelik mesleğin ve ben miyim gurursuz?
Karaktersiz paçavraya zatını sunarsın.

Yıllanmış hissiyatım, ve içim bir buruk
İstersen sevgimi al, yanımda dur
Yani, rüzgarda bile kokunu arayacak türden
Ya da defol git yüceliğini alçaklara sun...

Zaten yeterli seninle aynı gökyüzüne bakıyorsak
Yeterli, aynı oksijeni soluyorsak
İkimizin de bir kalbi varsa.. ordan küçük bir arsa.
Mezarım gamzen ve, ben de ölü olsam.