Ölü Şiiri - İsa İnce

Yıkılmışım, ne söyleyeceksen yorgunluğuma söyle
Susmuşum, bir ölü yalnızlığındayım, öylece
Uçurumun ucunda değilim, çoktan atladım bile
Aşağıya doğru indikçe ağrım daha da azalıyor,
Ufuğa bakıp iç çekerken ciğerlerime doğru
Hayalinin gözlerinde duruluyorum,
Ne yazık ki yine baktığım her yer, herşey
Bana seni hatırlatıyor.
Umrunda mıyım diye sormuyorum, sormamda
Aklımın uç köşelerinde sesini duyduğumda,
Ben sana muhtaç mıyım diyebiliyorum ancak
Gelemiyor musun? Ya bırak!
Ne beklenir ki benden,
İki çift söz, biraz göz yaşı,
Kimse yok, ne başucumda ne de kafamda
Öyle uçarken kırık kanatlarımın acısıyla,
Savruluyorum boşa dönen fırtınalarda.
Ağlamıyorum artık, aksine gülüyorum
Hani mutluluk göz yaşı derler ya
Aksine ağlamaklı gülüş oluyor benimki.
Köşe başındayım,
O, duvarların üstüme üstüme geldiği yerde
Kokunu uzaktan da olsa alıyor,
Ciğerlerime huzur pompalıyorum,
Arada bir sağa sola bakıp,
Düşüncelere dalıyorum...
Benim beyaz gelinciğim kaybolmuş gitmiş
Ben hareketsiz bir biçimde, sadece bakınıyorum
Ayaklarım ve ellerim oynamıyor yerinden.
Ne yarını düşünüyorum ne de geçmişi
Boşlukta, eylemsizliğin en acısını yaşıyorum
Acı artık, acıma duygun da mı yok, en azından, acı...

Duymuyor kimse, bağırıp çağırıyorum bazen
Duysalar bile anlamazdan gelmeye başlıyorlar
Nasıl anlatılır ki bir çaresizlik
Anlatamamak bile ayrı bir çaresizlikken
İşte son durumum böyle,
Şimdiden bağlantım kalmamış,
Hayat bana çalışmıyor artık,
Eğer adımı bilmiyorsan söyleyeyim
Önceden bilinmezdi, şimdi ise Ölü.
Bir ölünün ne düşü olabilir ki artık
Ne düşü ne düşüşü, hiç fark eder mi?
Sessizliği huzur belledik,
Huzuru başka yerde bulduk,
Huzuru bir nefeste tuttuk,
Diğer nefeste geri bıraktık,
Öldüğümü yazmayacak tarih
Güldüğümü de sormayacaklar
Yani...
Gittiğini söylemedim, sahi gittin mi?
Nefret boğarsa kalan yarım asırda,
Mutlaka karşıma çıkma, çünkü, o öldü,
Bu gördüğün o değil,
Hatırlayacaksın da!
Hatırlamayacak asla!