Ölü Şiiri - Onur Aldemir 2

Zindanlar kül oldu yangınlarda,
Bu sefer söndürmeye gitmedim.
Karanlık bir sokak vardı önümde,
Bu sefer içinden geçmedim.

Kuyunun dibindekilere bir mektup yazdım,
Aranızdan ayrılıyorum, kader ortaklığımız baki dedim.
Yerimi onlara emanet ettim,
İlk defa hiç geçmediğim bir sokağa girdim.

O sokakta her şey masumdu,
Kendimi oraya ait hissedemedim.

Gel, dediler,
Gelmem, diyemedim.
Bütün günahlarımla kabul edildim,
Bu sefer gerçek sevgiye, aklıma yenildim.

Hangimiz kusursuz ki,
Karanlıklar kusurlar içindir.
Ölüler bir daha dirilemez ki,
Mezarlıklar ölüler içindir.

Son nefesini veren ölüleri,
Canlı sanmaktan vazgeçtim. 
Kuruyalı yıllar geçmiş çiçekleri,
Sulamaktan vazgeçtim.

Dün gece ilk defa,
Rüyamda tebessüm ettim.
Gece ile barıştım,
Gündüzleri defettim.

Çünkü gündüzler yalancıydı,
Gündüzlerden geriye kalan sadece sancıydı.
Gece ise alaycıydı,
Gökte gülümseyen yıldıza duacıydı.

Oysa bakamazdım güneşe,
Her baktığımda gözlerim yaşlıydı.
O yüzden yüzümü çevirdim aya,
Huzuruyla dinlendim yavaşça.

Bugün aylardan mayıs,
Dışarıda yağmur var.
Bugün aylardan mayıs,
Gündüz yine kazık atmaya devam ediyor.

Bugün aylardan mayıs,
Güneş gizlenmiş, gözükmek istemiyor.
Bugün aylardan mayıs,
Şimşekler adeta göğü deliyor.

Ben ise usulca geceyi bekliyorum,
Karanlıklardan bir haber bekliyorum.
Aydınlığı müjdeliyorlar çünkü her akşam,
Bu yüzdendir, göğün mavisini hiç anlayamam.

Ölüleri ziyaret etmeyi de bıraktım,
Kıyamadığım bütün zindanları ellerimle yaktım.
Mezarlıklar ölümü sevdirir,
Hiç önemli değil, ben yaşama bağlandım.

Arada bir uğrarım kuyunun dibine,
Dostlarımla dertleşiriz.
Onlar da yerime kimseyi koymazlar,
Çünkü bu bizim kaderimiz.

Şimdi güneş doğsun veya doğmasın,
Hiç fark etmez.
Yalancı güneşlere artık karnım tok,
Tek gerçek olan geceyi bekleyeceğim yine.