Olsun Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Sabah sekiz, seninle ilk bakıştığımız park...
Aşkın, muhabbetin alev aldığı ilk mekan.
Her gün seni beklediğim bank yağmurdan ıslanmış,
Olsun hasretlik, ben seni ayakta da beklerim.

Bank kurumuş, uyuyakalmışım seni beklerken
Uzanmışım öylece sokak çocukları gibi
Yorulmuşum işte, ayaklarım şişmiş dikilmekten
Olsun, ben seni yorgun ayakla da beklerim.

Vakit yine su gibi akıp gitmiş, öğle ezanı okunur şimdi.
Kalkayım artık diyorum, kalkıp mescid yolunu tutayım..
Güç bela kalkıyorum sokağın başındaki mescide doğru
Olsun, ben seni beş vakte beş katıp beklerim.

Ne ikindiler, ne akşamlar tüketmişim,
Parkta ne bir güvercin kalmış ne bir insan.
Gün ölmek üzere yavaştan, güneş sönmek üzere,
Olsun, ben seni şehrin ıssız karanlığında da beklerim.

Gün öldü, güneş yerini sokak lambalarına bıraktı.
Tıpkı onlar gibi ölüyorum, oksijen bir hayli ıraktır.
Gelsen artık, beraber ölsek bu akşam,
Ya da yok, ben senin yerine de ölürüm
Ve ben seni soğuk mezarda da beklerim, arafta da...