Yıllarca koştum, adım adım
Sordum mutluluk nedir diye
Kendimi kandırdım, "Başarı budur" diye,
Meğer ruhum gömülmüş karanlıklar içine.
Gözlerim dolarken her büyük alkışta,
İçimde kaybolmuş bir çocuk var henüz 7 yaşında.
Güldüm kalabalığa, sustum içimde,
Bir yalnızlık vardı, kök salmış biçimde.
Her aşkın vardır içinde sevgisi
"Kalbin kırılırsa, yoktur ki vergisi."
Diyordu: “Yüksekte olsan da evlat,
İnsanı insan kılar, yaptığın sevaplar.”
Sevgisizliğin ortasında kayboldun
Kalbimde iz bırakır her küçük kurgun.
Zaman suskun, yollar uzak, bense solgun.
Gözlerden akan düşler ise zaman içinde hep yorgun.
Bir gün anladım ki, geç de olsa bazen,
En derin zaferler yaşarken söyleriz la tahzen.
Bir çocuğun gülüşü, bir annenin duası üzerinde varken
Bugün ölsek de olur, ölmesek de.
Kayıt Tarihi : 22.4.2025 09:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yaşanmamış çocukluk, eksik bir gençlik ve giden bir hayat anlatıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!