Ölmüştüm Şiiri - Hüseyin Namal

Kaldırımda oturmuş bir insan benzeriydi o gece,
Düşlerindeki geçmişi düş geleceğiyle barıştırıyordu.
Kara gecenin meydan lambasına takılmıştı,
Ani bir irkilmeyle uyandı...
Kafasındaki virgülleri aralıyordu,
Bütün tezatlar sakız gibi yapışmıştı,
Ölüme yaklaşırcasına daraldı.
Soğuk bir motor gibi titriyordu,
Ilık rüzgarlarla ısındıkça mayıştı,
Dönüş yoluna baktığında sallandı.
Kaldırımlarda ölmüş,bir insan benzeriydi o gece...