Ölmüş kuş ölüsü gölgesi Şiiri - Mutlu Ayar

Ben şimdi uzanıyorum uzandığım yere kadar
Sevdiğim yemeği aşağılar gibi duruyorum
Sizleri de seviyorum, sizleri de, sizleri de
Ben herkesi seviyorum yeter ki ben olayım
Ne vurdum duymazım ne vurulacak birisi
Ben şimdi uzanıyorum uzandığım yere kadar
Burası giderken ölenlerin kaçınılmaz girişi

Bırakın da ben bileyim uçan kuş ferahlığını
Her aşk bir buluşsa çağı ayağa kaldıran
Bir mucidim bulduğum şeyden ölüyorum
Ben bu kadar kalabalık içinde -yalnız bir suyum-
Kapı aralıklarından bakar dururum durdukça
İçeriye girmek kahramanlık ister, kahramanlar
Bütün kahramanlar yaşam korkusuyla ölürler

Ne derseniz deyin desinler şimdi gidiyorum
Ne kadar kuş ölürse ben o kadar üzülürüm
O kadar çocuk büyürse canım büyümek ister
Kendiliğinden kesik yaralarla duruyorum
Bakışlarımdaki buğu sizi çarpmış olabilir
Saçım bozuk çünkü vardığım yer rüzgarlı
Islak olmaktan sıkılmış deniz gibi ağlıyorum

omuzlarında kuş pislikleri size demiştim
diyorum da bir ben bilirim ölen kuş gölgesini
gök, yüzünü yıkamadığı zamanlarda dolu yağar
Dolu bir bardağın şimdiki halidir ve önceki hali
derseniz deyin sizi bir an olsun bekliyorum
kuş sürüsü var görmüyor musunuz kuş sürüsü
o sürüde ölecek ilk kuşun gölgesinde
Cereyan yapan sevgi gibi içinize giriyorum...