Ölmüş Şiiri - Ali İbiş Can

Korkuyorum artık böyle yasamaktan
ne yasadıgım belli ne yasamadığım
nefes alıp verdikse yüregim sızlıyor
görenler halime bakıp bu zaten ölmüş dıyor

zaman denilen geçip gitmezki
bana inat geceleri sabah olmaz ki
geceleri yanına oturup dertleştiğim
sarhoşlar bile bu zaten ölmüş dıyor

gözlerim gördükçe el ele tutuşan sevgililerin
ben baktıkca dalında kuruyan güllerin
o sevgi dolu nagmelerle öten bülbüllerin
ötüşleri bile bu zaten ölmüş diyor

bunca yıl oldu hayat gülmedi yüzüme
haklı iken düştüm haksız duruma
seven ben oldum sevmeyen yıne ben
sevgi bile bu zaten ölmüş diyor

sevdiklerim en zor anımda terkeyledi beni
soldurdular bu genc yasta güllerimi
soracagım elbet birgün hesabını
gelecek simdi sen yasamaya basladın dıyor

dik durursan sana zulmedenlere
hayat bile yan çizmez direnenlere
kulagını tıka senin için söylenenlere
bak şimdi yasıyorsun diyor

hayatta hep gül asık durmasın yüzün
acsın seninde güllerin baharın yazın
acıma seni bu hallere sokanların yüzüne
deki; size bu hayat zaten ölmüşsünüz diyor