Ölmezmiş Kardeşlik Şiiri - Necip Zeybek

Gabar dağlarında yankılandı dün gece,
Sesimi duydun mu anam?
Hain de olsa içim yandı onu doğuran anaya.
Teslim ol diye bağırdım.
Ama çekmişler de esrarı, duysalar da anlamadılar,
Anlamadılar sesimdeki manayı.
Anlamadığı gibi hangi cehenneme düştüğünü,
Kim ile boy ölçüştüğünü anlamadı, anlamadı anam!

Bebeye kurşun sıkan bana çiçek atacak değildi ya,
Doğduğu köyü ateşe veren,
Keleşle bana neşe verecek değildi ya!
Vızıldayarak geçti burnumun dibinden birkaç kurşun,
Kuş değildim uçacak,
Bekledim siperde, kimsenin burnu bile kanamasın diye,
Dualarla, tövbelerle bekledim anam!
Allah’ım şahit,
Çanakkale’de, Kafkaslarda, Irak’ta, Anadolu’da dün,
Omuz omuza dövüşen dedelerimizin hatırına;
Aynıydı dinim,
Aynı olan Peygamberimiz, Kitabımız hakkına,
Geçmişte yaşadığımız güzel günlerimiz,
Düğünlerimiz, derneklerimiz, emeğimiz, ekmeğimiz,
Eğitimimiz, hukukumuz adına,
Çekemedim tetiği, çekemedim be anam!

Silahlar patlamıştı bir kere, susmuyordu gayrı.
Bir sağımda sekiyordu deli kurşun, bir solumda…
O hengâmede Urfalı Kasım’ı gördüm.
O, kardeşim, onbaşım, tertibim, canım arkadaşım,
O iki çocuk babası, onun yeri gönlümde bir ayrı.
Tüfeği gibi yangındı kara ve iri gözleri.
Bir hedefe bakıyordu bir bana çakmak çakmak.
Korktuğumu sanıyordu, bana bakıyordu acıyarak.
Bir işaret çaktı gözlerini biraz daha karartıp biraz daha açarak:
-Yakışmıyor sana korkmak,
Haydi, acıma ite, durma bas tetiğe!
Oysa zerresi yoktu korkunun ben de,
Tek kurşun atmadım ama tüfeğimin ateş gibi kızgındı namlusu;
Yakıyordu elimi de ateş gibi kabzası.
Değil Kasım, herkes sansa da beni korkak;
Analar ağlamasın, ciğerler dağlanmasın, boyunlar bükük kalmasın diye,
Kıyamıyordum öldürmeye, kıyamıyordum o namussuzu be anam.!

Bir nida duydum,
Dondu kaldı “Allah” adıyla dağ taş o an;
Bu seste öyle müthiş bir iman!
Baktım Urfalı Onbaşım.
Süzülüyordu şakağından ince bir kan!
Kelime –i Şahadet getirirken yavaş yavaş gevşiyordu,
Az önce yumruk olan elleri.
Kara gözlerini gördüm:
Daha bir kara, daha bir iri…
Yine bana bakıyordu, bu kez biraz üşümüş gibi!
Boyarken yanaklarını al kan,
Bir nur indi ve iki hilal dalgalandı bir an,
Ve gözleri parladı yıldız yıldız sanki mutluktan.
Ve aydınlanan esmer teni, daha bir güzeldi, daha bir diri,
Bayrağımın gölgesi üstüne düşmüş gibi.
Öyle sıkıştı ki ana, işte o an yüreğim, sanki beynime sıçradı tüm kan.
Ve dayanamadım, dayanamadım bastım ben de,
Bastım Tekbirlerle tetiğe.
Yandım anam! diye bağırdı karanlık inde biri.
Asıl ben yandım anam, asıl ben:
Hem Kasım Onbaşı’ma hem kendi başıma.
Yine kan sıçradı, yine kan...
Hem bu sefer benim mermimden toz konduramadığım kardeşliğe be abnam! .

İnandığım tüm değerler adına,
Ant olsun ki, Allah’ım da şahit,
Dağa çıkarıp bu biçareyi itenler kalleşliğe,
Razıydım Urfalı Onbaşımın yerine beni yapsalardı şehit.
Ve yine seve seve olurdum;
Ağıtlar yerine davul zurna sesleri duyulsaydı,
Ankara’m, Diyarbakır’ım, Edirne’mde.
Bayram yerine dönüverse keşke, Trabzon, Adana, Afyon, Siirt...
Vallahi yine olurum;
Hangi köşesinde yaşarsa yaşasın Türkiye’min,
Her kardeşimin yerine olurum yine seve seve şehit.

Canavar gibi ininden çıkıp köy basan, mezra basan vahşiyi,
Kanlar içinde gördüm dün.
İnsanlıktan çıkmış, saçı sakalına karışmış, kir pas içinde,
Vücudu delik deşik.
Yaşça benden küçük, boyca eşit…
İçim cız etti,
Gözü açık gitmiş zavallı, örttüm.
Ve okurken ruhuna Fatiha,
Bu garibanı bağışlasın da,
Onu dağa çıkaran hainleri cezalandırsın diye,
Açtım ellerimi yalvardım Allah’a!
Ve anladım ki anam:
Kolay yapılsa da kalleşlik,
Belki vurulur, belki yaralanırmış,
Ama kolay ölmez, ölmezmiş kolay kolay kardeşlik.

Bu şiirin videosuna aşağıdaki adresten ulaşabilirsiniz.
http:video.mynet.com/necipzeybek/Necip-ZEYBEK-OLMEZMIS-KARDESLIK/1291760/
ANA DUYGU: Anadolu toprakları, farklı ana ve babadan dünyaya gelip ayni dini, ayni kültürü, aynı kaderi yaşayarak kardeş olan insanların ortak vatanıdır. Kardeşlerin bir arada huzur ve mutlu bir şekilde yasamasını hazmedemeyen bir takım çıkar gurupları, aramıza nifak sokmuşlar, kardeşliğimizi bozacak duygu ve düşünceyi bir takım gafillere benimsetmişler, birlik ve dirliğimizi bozmuşlardır. Bizim vazifemiz kötü niyetli insanların oyununa düşmemek, birbirimize düşman gözüyle değil kardeş gözüyle bakmak ve acılarımızı yok edecek kardeşliğimizi güçlendirecek söz ve eylemler içinde olmaktır. Kardeşlerin arasında akan kanın durması; kimsenin öfkesine esir düşmemesine bağlıdır.