Ölmeye Sana Geldim Şiiri - Celal Bahar

Ne çok ağlarmışım meğer yokluğunda,
Ne çok titrermişim güneşin sıcağında.
Dünyam hiç bu kadar soğuk olmamıştı.
Ve zavallı yüreğim,
Buzdan yanacak kadar donmamıştı...

Ne çok özlermişim meğer kömür karası gözlerini,
Ne de çok severmişim sevgi dolu sözlerini,
Kurşun bedene girince değil,
Çıkınca acıtıyor,
Hasretin sancısı ise,
Akıl başa gelince başlıyor.

Ne çok yanmışım meğer gecenin ayazında,
Ne çok yanılmışım ömrümün son yazında.
Gönül terazim,
Hiç bu kadar şaşmamıştı,
Yüreğim haddini,
Böylesine aşmamıştı.

Ne boş hayallere takılıp ta senden geçmişim,
Güneş gönlümde iken ışığı kimden istemişim.
Ne çok nefsime yenilmişim,
Kendimi kaybetmişim,
Ey sevgili,
Dönüp dolaşıp bak yine sana gelmişim...

Kabulün de, reddin de başım gözüm üstüne,
Affında, zulmünde revadır şu zavallı gönlüme,
Sen bilmezsin,
Ne büyük sınavlardan geçmişim,
Ne zehirler içmişim de kendimi kaybetmişim,
Ah be sevgili gör bak işte,
Ölmeye bile sana gelmişim...