Ölmemiş Gece Ağıdı Şiiri - Ulvi Koçu

ölmeliydik ta en başından
ilk savaştan, ilk yenilgiden hemen sonra
atılmalıydık o uçurumlara
ilk yıkımda, ilk yarada
varsın ağlaşsaydı mağrur turnalar
varsın gitseydi yitik sevdalar
ilk savaşta ölmeliydik sırayla
önce dayansaydı şakağıma kör namlu
önce beynimden sıçrasaydı al kan
önce ben geçseydim benden
sonra sen; sonra sen...

bu kaçıncı yenilgi demeden
kırsaydık bakışlarımızın aynasını
kalbimizin kapısını
yokluğun acısını
fukaralık belasını...

ne kaldı geriye, ne kaldı bizden
ne kaldı anlatacak
çağ açıp kapayan aldanışlarımıza
hangi ana yanacak?
hangisi ağıtlar yakacak?

ölmeliydik diyorum;
gözlerine yuva kuranda ilk,
gülüşüne firar olanda
ne bir sabah vakti
ne akşam, gece
olur mu ki ölümün saati?
olur mu elvedanın vakti?

nerdesin kimbilir,
hangi ölümün peşinde
dağılışımızın kimsesiz sesinde
nerdesin kimbilir; nerde, nerde?