Ölmekteyim Şiiri - Hüseyin Erdinc

Bitmiyor acım
Konuşuyoruz karşılıklı
Ben anlatıyorum sen dinliyorsun
Keşke oda dinleyebilse senin gibi
Bu kadar acı çekmezdim
İnan o kadar yokuşa
Sürülecek hiç bir şey
Yoktu ki hayatımızda
Onun ak dediğine ben ak
Benim kara dediğime o kara
Diyordu
Aynı pencereden bakıyorduk
Hayata
Renkler ikimize de belirgin di
Çok zorlamıyorduk ara renklere
Bölmüyorduk
İkimizde biliyorduk
Yoğunluğu hangi renkten olursa
O kadar değişken olacaktı
Arada olanlar
Renk olayını aşmıştık biz çoktan
Denk olayını zaten hiç yaşamadık
Boy sorunun fiziksel olduğunu
Oda bende biliyorduk
Benim ondan bir karış uzun olmam
Onu küçültmüyordu ki
Denk olayımız fikirsel di
Dünya görüşümüz evrenseldi
Küçültmüyorduk küçümsemiyorduk
Her şey yerli yerinde
Bir birine denkti
İyi ve kötü ikiye bölünüyor du
Biliyorduk ki iyi için kötü gerekli
Yoksa kim ayırt edecekti hayatın
İyimi kötümü olduğunu
Sayı üstünlüğü hiç bir zaman olmadı
Yaşamımızda
Uyumumuz dersen şahaneydi
Karşılıklı sohpetlerimiz olurdu
Bazen sahilde
Bazen bir cafede
Aramızda masa mesafesi
Göz göze bakardık
İkimizde farkındaydık
Doğaldık mesela
Rahat konuşurduk
Yan yana yürürken
Özgürlüğünü avuçlarımın
Arasına sıkıştırmak yoktu
Bir bakışla anlaşılırdı her şey
Sen benimsin demek
Sahiplenmek yoktu
Biz vardık ortada
Nereden nasıl bakarsan bak
Biz olmuştuk
Veda ederken
Seni Seviyorum demek ti
Kendine iyi bak
Sessiz ağız içinden göz mimikleriyle
Tutup sarılıp boğmadan

Kahve bahanelerimiz olurdu
Adı bir akşam kahve
Bir akşam çayın var mı
Hiç tam boşalmazdı fincan
Hep soğurdu
Biz uzanırdık koltuğa
Bir bedende dinlenirdik
Omuzunda çenem boynunda
Nefesim
Uykunun kollarına bırakmaktı
Yarı dinç yarı baygın
Ve silkelenirdik
Arada sigara dumanlamak
Soğuyan çayları tazelemek
Gülümsemek için

Mutluluk bu muydu
Ben mi yanıldım
Karşıma geçse o anlatsa
Ben sussam
Konuşmasam
Ben anlatsam o sussa
Senin gibi dostum
Anlıyorsun değil mi beni
Ben çıkamıyorum
Bir kuyunun dibindeyim
Sıkıştım nefes alamıyorum
Hangi renkteyim
Sen söyle
Ben ölmekteyim

Hüseyin ERDİNÇ