Ağlıyorum!
Sessizce ağlıyorum...
Sessizliğin,
Çaresizliğin melun yanlızlığında
Gözyaşlarıma dokundu
Kırık parmaklarım.
Benzim soldu, ufaldı vucudum
Anan seni rahmine geri çağırıyordu
Artık yapacak bir şey kalmamıştı
Son çırpınışlarımda fayda etmedi
Kıyamet dedikleri bu olmalıydı.
Nitekim güneş buzlandı,
Ardından bulutlar koşuştu
Sende kumların arasında kaybuldun.
Gözlerim kan revan içinde,
Kollarım boşlukta
Boşuna aradım seni kum tepelerinin arasında.
Ensemde hissettim seni kaybetme korkusunu
Yüreğimi bedenimden söküp atmak istedim.
Paslı demir kapılar seni almadan
Ölmek istedim...Ölmek. Gardaş.
Kayıt Tarihi : 13.10.2004 15:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kıyamet dedikleri bu olmalıydı.
İnsanın beynindeki ölüm korkusunun acısı, vücudundaki acıdan daha baskın çıktığı için,
insan hayatı devam ediyor. Öyle olmasaydı,
kendini öldüren yaşayandan daha çok olurdu.
İsteklerimize gem vurarak yaşamaya alışmışık.
bu alışkanlık bizi süründürerek yaşatıyor.....
Mehmet Halil.
Sessizce ağlıyorum...
Sessizliğin,
Çaresizliğin melun yanlızlığında
Gözyaşlarıma dokundu
...
ağla ağlayabildiğin kadar....
tutma gözlerden akacak yaşları...
lakin ölüm evlerden uzak...
güzel şiir ama hüzün verdi...
dostlukla :)
Hür...
''Ölmeyi istedim yaşamak isterken delicesine'' (yusuf hayaloğlu)
Eminim sende yaşamayı istiyorsun delicesine.
Daha dur biraz daha bekle, hele bir payına düşeni al yaşamaktan yana...
Her başlangıcın bir sonu varsa...Her sonun da bir başlangıcı olmalı mutlaka...
Bak hayat sana gözkırpıyor bir yerlerde haydi git tut onu- avuçla tüm var gücünle...
Selam Sevgi ve Şiir tadında yaşayasınnn.
Sevgiyle...
TÜM YORUMLAR (4)