Ölmek Şiiri - Tunahan Hapak

İnsan bu,gökten de düşer gözden de,
Gözden düşende ölürmüş gökten de.
Ölmek,kesilmek değilmiş nefesin,
Bin kuşlu cennet,içinde kafesin,
Olmakmış işte,ölüm denen fasıl,
Hayat:nefesi,almamakmış asıl.
Bir de küçük kız var,ölümden korkar
Sanki ölüm bin bir dişli canavar,
Korkma sen,ölüm dediğin son değil,
Sonu boş ver,sen sonsuzluğa eğil.
Kim kaçmış kurtulmuş bu güne kadar?
Kural bu,her canlı ölümü tadar.
Hayalet,rüzgar olup kaç istersen,
Kaçış yok dünyayı üstüne sersen.
Azrail; can almaya memur melek,
Elde nefes sayan muazzam elek.
Azrail; saat bilmez,zaman bilmez,
Nefes bu çok alınıp az verilmez.
Bundandır adalet nefesle olur,
Her nefesinde insan zehir solur.
Her susuz yaklaşır da sonsuzluğa,
Herkes yaklaşamaz bu sonsuz oluğa.
Ne ana baba ne kardeş arkadaş,
Ayrılık olmaz sen korkma arkadaş.
Korkma sen kimi yola evvel çıkar,
Kimileri biraz arkadan gelir,
Gidenin ardından ağla,ne çıkar,
Sen gidersin de o gerimi gelir.