Olmaz Yaa Şiiri - Özgen Öz

Yağmur gece boyunca kesintisiz yağmıştı. Şehrin ışıkları ıslak kaldırımlarda kırık kırık yansıyor, rüzgârla birlikte adeta bir şarkı mırıldanıyordu. Sokak lambalarının sarı ışıkları, gölgelerle oynuyor; geceyi büyülü, ama bir o kadar da hüzünlü kılıyordu. Evde her şey sessizdi; sadece zamanın hafif tıkırtıları ve yağmurun melodisi duyuluyordu. Ama kalp, sessizlikten çok daha hızlı çarpıyordu. O kalp hâlâ seni bekliyordu. Yıllar geçti; saçlar ağardı, eller biraz daha titrek, yüz çizgileri zamanın ağırlığını taşıyor ama özlem hâlâ genç, hâlâ yakıcıydı. Kapının çalması gerekiyordu. Ama kapı hâlâ sessizdi. Her rüzgâr esintisi, her damlayan yağmur damlası, kalbin içinde bir kıpırtı yaratıyor; “Belki ansızın çıkıp gelecek” diyordu. Ve o anın hayali, gözleri kapalı, sanki gerçekmiş gibi içini titretmeye yetiyordu. “Ya çıkıp gelse?” diye düşündü. Seni görür görmez, yılların ağırlığı kaybolacak mıydı? Onca suskunluğu, onca kaybolan anı, bir sarılmayla geri getirebilir miydi? Eller birbirine değdiğinde, gözler birbirine baktığında, zaman durur muydu? Kalpteki boşluk, bir nefesinle dolar mıydı? Yağmur damlaları camda bir ritim tutturmuş, her biri bir hatıra olmuştu. Her damla, kaybolmuş bir gülüş, unutulmuş bir an, biriktirilmiş bir özlem gibi düşüyordu. Rüzgâr, saçlarını savuruyor, hafifçe yanağına değen serinlik, geçmişin sıcaklığını hatırlatıyordu. Düşünce bir adım ileri gitti: Belki kapıyı çaldığında hiçbir kelimeye ihtiyaç olmayacak. Sadece varlıklar birbirini tamamlayacak; bir sarılma, bir dokunuş, tüm kırık zamanları onaracak, tüm kaybolan anları geri getirecekti. Ve gecenin sessizliği, onların aşkını kutlayan tek şahit olacaktı. Kalp atışları hızlandı. Hayali adımlar kapıya yaklaştı; elini tutacakmış gibi bir esinti, gözlerine bakacakmış gibi bir gölge… Ve o an, tüm dünya sustu. Yalnızca iki ruh vardı: biri bekleyen, diğeri belki ansızın gelen. “Çıkıp gelsen…” diye mırıldandı. Ve gecenin koynunda, yıldızlar saklanmış, yağmur usulca durmuş, şehir uyumuş gibi oldu. Kapının ardında belki yıllar geçmişti; belki saçlar ağarmış, gözler biraz daha bilge olmuştu. Ama kalp hâlâ aynıydı. Hâlâ seni bekleyen, hâlâ seni özleyen, hâlâ seni sarılmaya hazır bir kalp vardı. O kapının çalması anı geldiğinde, dünya bir kez daha dönmeyi unuttu. Eller birleşti, gözler buluştu ve hiçbir kelimeye gerek kalmadan, sadece varlıklarıyla birbirlerini tamamladılar. Tüm özlemler, tüm kırık zamanlar, bir tek sarılmayla iyileşti. Yağmurun hatırası camda kalmış, gece ise artık bir masal olmuştu.