Olmaz Diyorum Şiiri - Dilek Özdemir

Yeryüzüne dönüyorsun yüzünü
emekçinin alın teri
varoşların tozlu yolu oluyorsun
caddeler utanıyor sen yürüdükçe
kanadı kırık insanların cesareti
çaresizlerin ümidi oluyorsun
nereye gitsen bir yangına düşüyorsun
önce buğulanıyor gözlerin
sonra çakmak çakmak oluyor
ürküyor kurtlar ve solucanlar
bitmeli diyorsun bu rezillik
kader değil beşinci sınıf yaşamak
her sabah güneşle yükselip
yeni bir dünya resmi yapıyorsun
kükrüyorsun parçalarken
üç öğün insanla beslenenleri
olmaz diyorum
olmaz
kavga böyle yakışır mı insana

Gökyüzüne dönüyorsun yüzünü
yorgun şehre inen dumanlı gecede
aydınlığı çiziyorsun gökyüzüne
samanyolunun tutkunu oluyorsun
rakı bardağının yoldaşı oluyorsun
içinin kumrularını salıveriyorsun
bir şarkı tutturuyor serseri yüreğin
nihavent, hicaz ya da mahur
sesinin rengine düşüyor sevdalar ve acılar
ve menekşeler yaseminler
yüreğinin yalnızlığı yoksullaşıyor
ırmak olup çağlıyorsun
çoğalıyorsun
çoğaldıkça çoğaltıyorsun
ateşe veriyorsun buz rengi gönülleri
günahkar yanların canlanıyor
açıyorsun gözlerinin kelepçelerini
bir gül şenliği başlıyor
dalmışken gözlerinin gül bahçelerine
suçüstü yakalanıyorum
utanıyorum
utanç kesiliyorum
susuyorum
suskunluğumla söylüyorum
olmaz diyorum
olmaz
görmedim böylesini

Bana dönüyorsun yüzünü
gülüyorsun
bir başka oluyorsun gülerken
Akdeniz’in zümrütü oluyorsun
dağlarımda kardelen oluyorsun
bir başka oluyorsun
ve sümbül çiçeği doluyor ansızın
deniz kokusuna
toprak kokusuna
ve senin kokuna hasret burnuma
çok hissedip az düşünüyorum o anda
kapatıp gözlerimi
uzanan ellerine uzanıyorum
nasıl oluyorsa dokunduğun anda
şimşekler çakıyor ve fırtınalar
yükseliyoruz, çok, pek çok
5846 metre kadar
görünmez oluyor insanlar ve kurtlar ve solucanlar
savruluyoruz
adlarımız neydi bilmiyoruz
bildiğimiz iki kelime kalıyor
biri insan, sevgi diğeri
korkuyorsun
korkup titriyorsun
bu kadar az şey bilmekten
aslında bu kadar az şeyin anlatmasından
şimdiye kadar çok bildiğin her şeyin hepsini
ellerini çekip almak istiyorsun ellerimden
olmaz diyorum,
olmaz, yapma
olmaz ki fırtınanın dümeni