Olmayan Mezar Şiiri - Efe Kayan

Elleri titremeye başladığında
Anladım anlatacak,
Büyük aşkını,
Çektiği aşk acısını…
Sevmeyi öğrendiğinde
Onu tanımış olması
Ondan bahsetmesi
Gözlerini parlatıyordu.
Ve başladı:
Gönlümün okuma yazmayı öğrendiği
İlk zamanlarda,
Onu görmek,
Onu duymak,
Onu hissetmek,
Kalbimdeki çiçeğin su pınarıydı.
Onun ellerini tutmak
Gözlerine bakmak
Ona sarılmak,
Yanımda olduğunda özlemek
Bir gün onsuz kalmak
Ürpertiyordu beni,
Bu korku hep yanı başımda
Aklımdan çıkmıyordu
Yalnız geçirdiğim geceler
Uyandığım sabahlar
Ona kavuşmamla bitiyordu.
Zaman geçiyor
Aşkım büyüyor
Gönlüme sığmıyordu…
Aşkı bilmeyen bile kıskanıyor
Nazarı beni korkutuyordu.
Sevgimizle büyüyen
Hayatımız, nerden bileyim
Bir gün yetim kalacak
Beni hüzne boğacak
Günlerimi karartacak
Artık bitmeyen geceler
Doğmayan güneş
Açmayan çiçek
Ve olmayan mezar
Olmayan çünkü:
Ölen yok……………..
Terk edip giden var! ! !