Olmaya Şiiri - Vedat Koparan

bu suskunluğun tam ortasında
“kendi buruk kanımı içtim”
kendime hiç acımadım kendimi vurdum
hep kendime iç denizime aktım durdum

acıya dair ne kadar ne varsa yüklendim
yüküm kendimden o denli ağırdı
bir benlikte kaç benlik aktı durdu sustum

ben ne seni sevdim
ne seni sevmeyi doğru düzgün bildim
çıkardım geçmişin günün hesabını
neyi ne kadar iyi yaptım bıraktım üstü kalsın
bencillik deryasında eserken çölde kum fırtınası
denize düşmüş ağacından uzak kırık bir daldım

birileri sadece insan olmaya çalışırdı
adaletsizliğin kol gezdiği bir yaşamda
birileri ise 'kaş yapayım derken göz çıkarırdı'
papaz kim cellat kim mazlum kim di bu oyunda

Vedat Koparan 09.06.2005