Ölemeyen Ağaç Şiiri - Ayşegül Tabak

Güneşin batıya sürgünüyle
İşte başladı gece

kovulmuş çırılçıplak kökleriyle
bin yaşında bir ağaç
sımsıkı hala,
belki yarım yüzyıldır aynı kilden toprağa
tutunuyor inatla
on binlerce böceğin kımıldanışında
ürküten, yaşatan, ayrıştıran
dişleriyle canlı canlı parçalayan
bir öldürüp bin yaratan toprağın ağzında
kökler duruyor
yarım yüzyıldan fazladır belki
o zaman çocuk olan bir adam
şimdi bir ihtiyar artık
kökler kadar karmaşada ruhu
kökler kadar kırış kırış eti olan
kuruyup kırıştıkça ölmek
çiçekler ve insana kolay
ancak zordur bir ağaca
sonu bir türlü gelmeyen zamanda
kabuklarını dökmek
ve sökülmek topraktan

bir bebeği yüzlerce kez gömmek
büyütüp yüzlerce
ve çocukları gömerken
zordur beklemek ölemeden
en az
güneşin sürgün dönüşünü beklemek kadar
çünkü artık ağaçlar da ölmek istiyor
toprağın yüreğinde sakladığı
ölü bebekler fışkırmadan