Ölemem Şiiri - Ömer Şancı

Ruhum kiracıymış bedenimde
Ne yana dönsem sığamıyorum,
Dar geliyor dünya.
Parmaklarım kalem, bedenim kağıt,
Ne yazsam döngü-gece,
Bütün katları işgal edilmiş tenimin,
Yolculuğun kırkbeşinci yılı,
Kimbilir hangi kapıdır,
Geçmişin dolunayları,
Okunmuyor kendime yazdığım mektuplar.
Ne kadar gitsem, hep döndüm bedenime,
Ben sesimi! odalara kilitlerdim,
Kimse dinlemesin diye,
Bir telaştı geçti, unutuldum.
Ama şimdi bakışmalar. -akşam saatleri.
Oysa biliniyordu yalnızlıklar,
Bitti artık.
Odalarda, karanlıkta ordan oraya kaçışmalar.
Intihar etsem kimse ölmez,
Kuşatmış yaşların yılgınlığı,
Soluklaşmaya başlayan kent rüyası gibiyim.
Kendi soluğuyla boğulan ben, Ölemem,
Yok olurum.