Ölecek Şiiri - Mehmet Tekmen

Yokluk çektim yıllarca,zavallı ayaklarım.
Nerden olabilirdi,taşıyan kayaklarım.
Hayaller,ümitlerle; bugünedek yaşadım.
Kendimi yok edecek,yılanları okşadım.

Dolaştım kâinatı,hürriyeti soludum.
Bıraktım gerilerde,yok gelecek umudum.
Ne kadar güzel dedim,sorumsuzluk güzel hoş.
Fikirler karşı çıkti,asılsız bunlar hep boş.

Dönüp baktım mazime,viranelerde hüzün.
Nasıl yaparsın bunu,kızarmaz mı hiç yüzün.
Değerler var geçilmez,verilen sözler engel.
Uzaklaşmadan hemen,düşün ve kendine gel.

Titredi tüm varlığım,sorumluyum ben dedim.
Kamburlaşan sırtıma,acıları ekledim.
Varmalıyım menzile,ağır olsa da yüküm.
Gelecek nesillere,hatıra kalsın öyküm.

Kolay değil elbette,bu yolları bitirmek.
Sapa sağlam alınan,emaneti getirmek.
Noksan kabul edilmez,mazeret olmaz derler.
Kapıda nöbet tutan,yol vermez sana erler.

Yokluk varlıkla olur,görevindir korumak.
Lugatlardan silindi,mânâsıyla uyumak.
Sayılı hep nefesler,sonu yakın gelecek.
Çıkarma hatırından,mutlak herkes ölecek.