Öldürmeli Bu Ayrılıkları

Kalk gel.
Geceleri soğuk oluyor.
Sen yoksun ya bu şehirde,inan şehir bile üşüyor.
Gel sevgili.
Gittiğin gibi gel.
Haber vermeden,
Ben farkında olmadan gel.
Aşkımızı unutma,yüreğine koy öyle gel.

Özlemini harf harf işlerken kağıtlara,
Acılarını birer birer giydiriyorum satırlara.
Uzun uzun susup,boşluklarda soluklanmak bana göre değil.
Sana göre değil…

Hatırlar mısın?
Hep aynı şeyi söylerdik
“ Mesafeleri adımlarla ölçmeyeceğiz,
Çünkü bir gün mutlaka yan yana geleceğiz ”
Bundandır ki,önemi yoktu
Ne Araf’ın nede Fizan’ın.

Unutma!
Sevda dediler bizim adımıza.
İspat etmeliyiz aşkımızı onlara.
Lakin önce çıkmalısın tekrar karşıma.
Son vermelisin bu cezaya.
Sen kendini kendinle cezalandırmadın ki hiç
Benim kadar bilemezsin yokluğunun o acı tadını.
Benim kadar bilemezsin,
Sen yokken yazdığım yazılar okundukça
Yokluğun peydahlandı dilden dile.
Seni unutmak için yazarken durmadan,
Yokluğunu çoğalttım farkında olmadan…

Gelmelisin o yüzden.
Özlemini dindirip,acılarıma son vermek için,uğramalısın bana.
Usul usul çal kapımı mesela.
Göz göze geldiğimizde bakma öyle.
Elimden tut gir içeri.
Aynı yastığa baş koyup,
El ele öldürmeliyiz bu ayrılığı.