Öldürdüler Şiiri - Serpil Koçar

Öldürdüler üstadım içimizdeki çocuğu,
O masum hayallerimizi,
Güleç umutlarımızı,
Saf duygularımızı,
Korkusuzca sevinmeyi bilen kalbimizi.
Buz gibi musalla taşına koydular.
O çocuğun bedenini, ruhunu hiç acımadan parçaladılar.
Üstüne helallik isterler, vermez üstadım, hakkını helal etmez.
Şimdi kılsınlar cenaze namazını üstadım.

Kaç hançer darbesi aldı bilinmez,
Ayağa kalkmak istedikçe tutmadı kimse elini,
Gelen vurdu giden vurdu, tekmeyi acımadılar.
O içimizdeki çocuk, bizim en kırılgan, en saf yanımız,
Hayallerimizle birlikte paramparça edildi.
Şimdi kılsınlar cenaze namazını üstadım, kılsınlar.

Bir gül kadar güzel ve masumdu,
Kopardılar da dalından, yine de batırmadı dikenlerini.
Zalim olmadı diye mi bunca darbe usta,
Bu yüzden mi öldürdüler o masum çocuğu içimizde?
O, bizim hayata tutunma sebebimizdi,
Sevgiyle büyüyen, her darbeye direnmeye çalışan içimizdeki çocuk.

Şimdi uyumuyor üstadım, sessizce izliyor,
Her düşüşümüzde, her kırıldığımızda hatırlıyor,
Kaybolan hayallerimizin gölgesinde hâlâ yaşar içimizde,
Bizim kırık umutlarımız, onun sessiz çığlığıyla yankılanır.

Bak, okunuyor selası, haydi hazırlan namaza.
Onu yok edenler tutmasın, dokunmasın tabutuna.
Gelmesinler cenazesine yalan gözyaşlarıyla.
Atmasınlar mezarına bir kürek toprak, bir tutam çiçek.

Yalandan tutulan yasa, dökülen gözyaşlarına
Karnı tok o çocuğun, üstadım, hiç gelmesinler.
Olmasınlar cenazesinde, boşuna mendil harcamasınlar.
Öldü gitti işte, şimdi ersinler huzura üstat.

Yaşarken canını okudular o masum çocuğun,
Şimdi bıraksınlar da huzurla uyusun mezarında.
Ama o, bizden kopmadı;
İçimizde büyüyor hâlâ,
Sessiz çığlıklarıyla yankılanıyor her kırık kalpte,
Ve unutturulamaz, unutulamaz… o masum çocuk.