iki bin on iki, bir şubat günü
İstanbul’un karanlık kaldırımlarına
kar yağarken gittin
geliş salvoları, bir hiçlikti
belkide tesellisiydi aşkın
ben duygu fırtınalarında
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
