Bestesini yapardım aşkın, kullanılmamış notalar eşliğinde dans ederdim. Bir aşkın bestesini yüreğime dinlettiğimde sana ait ne varsa içimde duyar, seni yaşardım. Uzatsam ellerimi senin namelerindeki bahara dokunurdu. Müziğin hırçın yükselişlerinde feryadımızı saklayıp nota uçuşlarındaki güftesiz nakaratları söylerdik. Ben olurdum, dudak izleriyle bezeli kadehin sevgisinde yudum yudum aşkı içerdim. Şimdilerde dudağından dökülen sözcüklerde sitem esintisi, dilinden mi, yoksa yüreğinden mi geliyor? Bunu öğrenmeyi bile istemiyorum.
Kışı bahar zannedip açmıştık, bilemedik gece ayazının bizi donduracağını. Direndik derin gecelerin buz kesmelerine, umut ışıklarının aydınlatacağını düşündük, kırağı vurmuş toprak üzerine. Ayaz kurutsa da dallarımızı, köklerimizi sevdanın sıcaklığına sarılıp direnerek gerçek baharları bekledik. Kıraç topraklara döktüğümüz sevda tohumlarını gözyaşlarımızla suladık. Acıların geçeceğini umarak baharın ilk umutlarına bıraktık hayallerimizi.
Sözleri bitirdik, cümleler duyguları anlatmaya yetmeyince konuşmayı yüreğimize ve gözlerimize bıraktık. Hayatın zulmünü göz ardı edip yenibaharlar, yeni umutlar getirsin dedik.
Merhabalar yerini elvedalara bıraktıkça yürek acılarına dayanmaya çalıştık. Yalnızlık olan yeni adlarımızı boynumuza asıp, cebimizdeki elveda sözcükleri avuçlarımızı kanatırken sevda sözcüklerine dönüştürmeye çalıştık.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
