Olan İnsan Şiiri - Veysel Şimşek

Kendi eder kendi bulur şaşırır,
Eliyle kendini derde düşürür,
Sonra pişman olur gözü yaşarır,
Eder bulur sonra kul olan insan.

Yıkarsın yaparsın koca binayı,
Kalp kırmadan yaşaması en iyi,
Küstürürsün amca,dayı,nineyi,
Düşünmeden acı dil olan insan.

Yola gelmez söz dinlemez azgınlar,
Lüzümsüz bir şeye kendini üzgünler,
Düşünmesin temiz kalpli düzgünler,
Arı peteğinde bal olan insan.

Düşünsene tatlı ile acıyı,
Halden bilmez amca,dayı,bacıyı,
Tanrı kulu hor görme dilenciyi,
Dünya geniş ama kul olan insan.

Akıl mantık ile gören gözlerim,
Düşünürüm hata değil sözlerim,
Doğru söylerim aktır yüzlerim,
Kötüye iyiye yol olan insan.

Nerde kaldı doğru yolu sürenler,
Çoğaldı kadıya fetva verenler,
Bu gidişat iyi midir yarenler,
Koparır dalını dal olan insan.

Güzel dünyam bir zamanlar doğaldı,
Zalim yaktı yıktı her yer çöl oldu,
Veysel der ki; Yüz karası çoğaldı,
Akıl almaz binbir hal olan insan.