Öl(me) Şiiri - Arzu Ulut

Ölüm bir bahçe idi, gül gül
Öyle inandırmıştı İbrahim
Şarta bağlı, put kırışlarında
Bu sabah uyandığımda
Öl! (me) dedim
Evimde bir kaç taş,
Kureyşden kalma
Alnıma bak, ak
Öleceksen...
Saçlarım da gül kokar

Bu gece uyuduğumda
Öl! (me) dedim
Yel değirmenleri Don Kişot mızraklarında
Kokun geldi, mukaddes topraklardan
Öleceksen...
Gönlüm de gül kokar

Bu nehre baktığımda
Balıklar yemlenir kalbimden
Giydirilmiş kütükler var sokaklarda
Soyun!
Öleceksen...
Elbiselerim de gül kokar

Bu gökyüzüne süzülürken
Kırlangıç kanatlarına değerim
Sahi hiç görmedim onları, neye benzemez!
Öleceksen...
Gözlerim de gül kokar

Bu şehrin ara sokakları
Sehere vakit düşerek gelir perdelerime
Çocukluk sırtını dönmüştün, sobelerimde
Öleceksen...
Ellerim de gül kokar

Bu siyah beyaz ekranda
Henüz / daha / aslında / oysaki /
Oynanmamış oyunlarımız var
Öleceksen...
Hayallerim de gül kokar

Bu nazif duygularımda
Aşka yazılmış sitemlerim var
Ham ağıza dokunmuş
Olgun meyve
Öleceksen...
Dudaklarım da gül kokar

-me ölmüstür!
Öl (me)
Ölüm; ne rica ne emir nede parantez dinliyor
Sen yine de
ölme...