Ol Fukaraya Şiiri - Seyfi Karaca

Dünyayi posetli posetsiz cöpe
Köteleyip sacmis akilda ve kalpte tutulamayacaklar arasindan
Kirli mendillerini sallar gibi insanina mahcup agaclara daglara suclu
Elde kalan duvarlar önünde ezik bir gazoz tenekesi carpiyor ayagima
Tepiyorum
Yuvarlandikca tepiyorum
Ici doldukca ac susuzlasan yerlere bosaltilmis akmis
Ölü bir teneke sesi, monoton melodisiz
Kaldirim kenarlarina sizladigi yanlari dokunup degiyor
Ses ver ey dünya seni ictim tükettim
Seni tükürdüm,
Benden doldun yutkundun ses ver eyy insan görümümlü seans der gibi
Boyali direkleri gectik
Kahveler sokagini dolandik
Serili asvalttan her yere zifir bir aynanin icinden bakan
Karsi tarafin en karsisina yuvarlandikca tangur tungur pasli terane
Yaz tarlalarinda bir yer oluveriyor gidik aklim
Hespir yoluyor bir taraftan, bir taraftan burcak orakla tirpan
Sular dag pinarlari zamanini
Tereklere asilacak üzümlere dal veriyor igdeler
Bir rencber ki agustos ve eylül
Harmana varip geldikce dinlensin diye dikecler kuruyor kagnilara
Bir asma yapragi kendini dumani üstünde ocaga yakin
Merdivenden avluya düsürüp birakiveriyor
Sap saman birbirine karisiyor bir taraftan
Boyali direkleri de gecerken dönüyor ordan akli gidik hayal
Villanin arkasindakiler kendi canagina sidikler gibi
Kapiyi bekleyen ugultuya birakiyorum tepikleyerek getirdigim tenekeyi
Posta kutusundan sonra giriyorum eve
Turnasiz sercesiz,
Dünya aksamiyla ol fukaraya döndügü

Ocak / 21