Öküz Şiiri - Ömer Dalman

İşte, yüzünde sönmüş ışıklarla
alnının kapkarasıyla,
bakışlarında umutsuzluklarla,
hıncını herkesten çıkartmaya yemin etmiş
insanlığa karşı, bu ülkeye karşı aileden kalma kiniyle
nursuz bir “öküz” daha geliyor!

Yanında elinden tutarak taşıdığı şey
henüz “bir insan”...
kirletememiş onun da nurunu, ışığını...
daha erken...
anca yetiştirecek onu da
kendi karalarıyla
umutsuz bakışlarıyla
hıncını diğer öküzlerden çıkartmak üzere!

İşte, buldog köpeklerinden de daha meymenetsizleşmiş
işkembeden daha leş kokan nefesi,
4 bir yana dağılmış suratıyla,
alnının kapkarasıyla
nursuz bir “öküz” daha bana doğru yürüyor!
nefesim nefesine çarpacak kadar yakın ama
bilmem gerçekten mi fark etmiyor
yoksa bilerek mi düz geçiyor.
belki ben de onun gibi “öküz” olmadığımdan
gerek görmüyor bir selama?
ya uyuz olduysam giydiği markaya
ve elimde bir bıçak olsa;
ona sokuversem bir anda? !
o zaman ne yapacak?

acıyorum bunlara
bir yandan da insan olanların haline;
nasıl da sardılar bu deforme düzende
deforme isteklerle, ayarlama duygularla 4 bir yanı
sürü-sürü...
tozu toprağa kata-kata
uyarı işaretlerini de çamurlayarak...

yanında elinden tutup sürüklediği
henüz başkalaşıma uğramamış o insan yavrusuna üzülürüm.
öküzü salla
yarın biri çıkar karşısına
keser biletini de;
insan yavrusu ne yapsın?
elinden tutan, daha ilk baştan bir öküz? !

dönüşü yok ki bu sürünün
kokuşa-kokuşa
ortalığı boka batıra batıra patır-patır
çoğalacak!
İnsandan öküze değişimin merkezi burası;
anlayan anlar derdimi...

yine dünkü gibi, bugün de karşımdan bir “öküz” gelirken
leş kokuları ve tezekler arasında
burnumu tıkayıp umutlarımla
insanlara selam yollamak istedim!

yüzünüzdeki aydınlığı lütfen eksik etmeyin!

(Aralık 2006)