Okutmamışlardır Şiiri - İlhami Şenol

Benim okuduğum kitapları okumamışlardı ki.
Okutmamışlardı.
Yasaklamışlardı.
Zamanın, zeminin yer verdiğinde sınırlar çizilmiş, duvarlar örülmüş insan insana, kardeş kardeşe, yürek yüreğe el ele hasım edilmişti.
Yüreklere kin dolduruluyordu.
İnsanın insanı yok etmesi için tetiklere dokunuluyordu.
Okudukları bunu öğretiyor du insana.
Hapsedilmiş ti öğrendiklerine.
En acımasız zindanlarında ömürlerini tamamlıyorlardı, insanlar sevgiyi saygıyı insanın insana dostluğunu yaşamadan bitiriyorlardı yaşamlarını.
Nasıl beklerdim onlardan hayata eşitçe bakmalarını.
Yaşamı sımsıcak paylaşmalarını.
Nasıl beklerdim onlardan yaşama yansız, çıkarsız bakmalarını.
Bekleyemezdim dost.
Bir taraflarını mutlak üstün kılacaklardı.
Bu üstünlük onları sınırlarında haklıda kılacaktı.
Okuduklarıyla kutsal değerler, dogmalar, tabular, hurafeler, batıl inançlar yaratıyorlardı.
En büyük kutsal değer bu çok büyük yuvarlakta, dünyada kaynakların sınırlı olduğu mekânda insandı.
İnsan insana unutturuluyordu.
Onlara öyle öğretilmişti.
Okuduğu kitaplar onlara öyle söylüyordu.
Ben kitaplığıma insanlık ülküsünü anlatan, bütün insanların mutluluğunu amaç edinen kitapları koydum.
İnsanları birbirinden ayıran, insanları birbirine taraf yapan, onu diğerinden üstün kılan kitapları kaldırdım raflarımdan.
Hele çocukları okudum.
Ne güzeldi o kapkara çocuk, hele ne güzeldi o çekik gözlü bebeler, hele sarı çilli çocuklar, hele esmer çocuklar.
Hayatı bana çocuklar öğretti.
Benim en büyük kitabım çocuklardı.
Elele tutuşurlar, henüz maske takmamışlardır, sofralarına daha henüz haram girmemiştir, yüreklerine de, paylaşırlar en güzel çikolatalarını.
Ne ise öyle görünürler.
Ben kitaplığıma insanları savaştıran, insanların kanını döken kitapları da koymadım.
Kitaplığıma da koymadım yüreğime de, beynime de.
Kitaplığına insanı insana düşman eden kitapları koyanlar yüreklerine de akıllarına da eylemlerine de düşmanlık yerleştirirler.
Ben beni insana düşman edecek kitap okumadım dost.
Okumayacağım da.
Ben sevgiyi anlatan insanı insana dost, yoldaş, kardeş, arkadaş yapan yazıları okumalıyım.
İnsanın insanı gördüğünde gülen, elini uzatan yazıları okumalıyım.
Sevgiye dair o kadar az şey biliyorum ki.
Tarihi savaşlarla kanla dolu dünyada sevgiyi o kadar az öğretmişler ki.
İnsana saygıyı öğrenmeliyim.
Koca bir derya deniz insana saygı.
Öğretmeyeceklerdir biliyorum.
Ama artık insanın insana elini yüreğini uzatan baharları kışa çeviremeyeceklerdir.