Bu yazdıklarımı ne zaman okursun, okumaya vaktin olur mu, okumaz mısın veya okursan hangi vakitte okursun hiçbir fikrim yok. Bana kalsa bir akşam serininde tam da güneş batarken bir kayalıkta oturup, yüzünü denize dönmeni; gökle yerin buluştuğu, ayla güneşin yer değiştiği ufuk çizgisinden ben seni izlerken okumanı isterim. Ama bana kalmaz… Belki bu akşam belki yarın belki başka bir gün… Ne vakit okuyacağını bilmiyorum ama şu an bir Cuma gününün “öğle” mi “öğlen” mi olduğunun zerrece önemi olmayan öğle arasındayız… Geçmiyor, bitmiyor, gitmiyor…
“Git başımdan zaman!” diye şiirler yazdığım; seni özlediğim, ızdıraplar çektiğim, ölmek istediğim bir andayım ama zaman… Git başımdan dediğim halde gitmiyor… Bitmiyor… Geçmiyor!..
Duvarda; biri 9’a 5 kalayı, diğeri 1’i 24 geçeyi gösteren saatlerle kaçıncı defa karşılaşıyoruz hep aynı muhitte, bilmiyorum! Göz göze gelmeye çekiniyorum artık, zamanın geçmediğini bir kere daha görmeye tahammülüm kalmadı diye saatlerin yüzüne bakamıyorum! Yanındayken; “geçmesin ulan, biraz daha gamzesinde kalayım” diye bakamadığım saatlere yokluğunda “ulan yine geçmemiştir” korkusuyla, bakamıyorum! İkisi de karşımda; ikisi de hain birer düşman gibi pusulanmışlar karşımdaki duvarda, onlara bakmamı bekliyorlar… Ben bakamıyorum yüzlerine.
Bu yazdıklarımı hangi vakitte okursun, vaktin ne kadar dar olur okurken bilemiyorum… Yanındayken hep dar zaten, vakitlerimiz! İşte o tüm dar vakitlerin inadına, en geniş vakitleri yaşıyorum şu an… Yanında değilim, yanımda değilsin ve geçmiyor zaman; bitmiyor… Gitmiyor başımdan, hiçbir yere!
“Git başımdan Zaman!” diyorum tıpkı “Sen çekil yanımdan sevdiğim gelsin…! siyen şarkının sözleri gibi… Saatlere bakamıyorum, kaç asır sürdü bu öğle arası bilmiyorum! Ne zaman gidiyor başımdan, ne bitmek tükenmek biliyor hasretin, ne de sen geliyorsun!
Kaçıncı sigaramı yaktığımı saymadım bilerek… Üç mü, dört mü, yedi mi? Üstad’ın
“Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta