Okul Yolu Şiiri - Ayşe Uçar

I.
nadasa yatırılmış toprağın bezginliği gün
yön duygusunu kaybetmiş rüzgârların dağınıklığı saçlarım
göz olsa da izan bozuk sürünerek geçiyor günler
her yer pus cenneti ellerim pıtrak tarlası
dokundukça kanıyor yüzüm
kanadıkça uçuşuyor
kırmızı gölgeler
sağda solda

II.
uzayıp giden bir yorgunluğun öyküsü zaman
suskunluk kadar sevmekte yorarmış insanı
ve yılların ağırlığı bindikçe omuzlara
hayal kurmaktan da vazgeçermiş
daha bi tenhalaşırmış kuşların dili
pencereler kadar pervazlarda
kırgınlığın rengine
boyanırmış

III.
sen değiştikçe dünyan değişirmiş çevren değişirmiş
değişim şart olsa da değişimin yönü rengi hüzne kederlere akıyorsa yandın
ördüğün duvarlar boyunu aşar kalırsın zindan kokulu odalarda
ve küflü koridorlarda telâşsız heyecansız bir ömrün
ayak izlerinin resmini çizerken aynalar
donuk gözlerle bakakalırsın yansımalara
kanın çekilir yüzün solar kalbin atmaz
ölür ruhun
düşer
enerjin
yaşayan ölüler kompartımanındaki kalabalığa hoş geldin o zaman
dünya düzenini toprağın taşın çiçeğin böceğin kuşların
havanın suyun ahengini bozmaya hoş geldin
bu mu alnına yazılan kader ölmeden ölmek
bu musun sen
ruhu kayıp
sararmış
solmuş
bezgin

IV.
kendine gel içindeki çocuğu bul
içindeki ölüyü uyandır nefes aldıkça yaşadığını bil
içindeki çocukla oyunlar oyna koştur yakala
yaşama sevincini bul kıyametin kopmadı daha
ruhunu aç güzelliklere sevgiye aşka
arkadaşlığa dostluğa

dersini al ödevlerini tamamla imtihanlarını kolayca atla
başarıların en güzel kılavuzun olsun hayat mektebinde
daha küçücük bir çocuksun burnu akan
okul yolunda
u n u t m a

...........

11022025.09:57