İlköğretime başladığımdan beri bir okuyoruz en iyi anlaştığım kişi ve sevdiğim. Ama nedense hiçbir zaman söyleyemiyordum ona sevdiğimi. Hep okulda ve okul dışında bir olurduk. Normal iki arkadaş gibi dolanırdık.
Ama ben yinede cesaret edip söyleyemedim ona sevdiğimi. Okulda her zaman bir yardım istediğinde hemen koşardım yanına ve gerekeni yapardım ve teşekkür eder bir kez de öperdi. Hiçbir zaman da diyemedim ve diyemeyecem galiba sevdiğimi. Bu sır benimle bir mezra kadar gidecek galiba. Sonunda okullarımız bitti. Yinede her zaman görüşüyorduk ama ben hala cesaret edip söyleyemedim sevdiğimi. Sonunda benim askerlik zamanım geldi ve askere gittim geldim yine görüşmeye devam ettik. İkimi zinde evlenme çağı gelmişti ve yinede cesaret edip söyleyemedim. Sonuna başkasıyla evlendi. Ben yemin ettim ve evlenmedim ondan başkasına bu kadar âşık olacağıma inanamıyordum. Beş sene geçmeden ölüm haberini aldım cenazesine gittim ve evinde bir günlük buldum. Günlük benim tek aşkımın günlüğüydü. Şöyle yazıyordu.
Onunda bana karşı güzel duyguları varmış. Ama oda bana söylemeye çekiniyormuş. Bu günlüğü okuduktan sonra çılgına döndüm ve pişman oldum.
Sevgili okurlarım erkeğe ne olduğunu merak ediyorsanız bende bilemiyorum. Ama öldürmek istemiyorum haberiniz olsun.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
