Oku... Şiiri - Gürkan Akan

ben daha ete kemiğe bürünmeden
seni sevmem gerektiği ezberletilmiş bana
oksijenle ilk tanışıklığımızda ki ağlamam ise
sana olan özlemlerimin bütünü olmalı
düşünsene daha adım atmayı
bilmeyen bir çocuk neden koşar,
dizlerimde açılan her yara
yürek için bir antrenmandı sanırım...

yerli yersiz gözlerimin dolması ile
üzerimin örtülmesi
ve hep yalnız kalma isteğim yüzündendi sanırım
cebrailin benimle konuşması
ben oku denmesini beklerken
bana sev dendi
bundan daha güzel bir söz olabilirmi diye düşünürken
senin adın çıktı karşıma...

ibadet için en uygun yeri ararken
taşdan duvarlar arasında
en uygun yerin ete bürünmüş kalbin olduğunu
çok zaman sonra anladım,
adını zikrederken dudaklarım
kendimden geçmiş olmalıyım ki
atılan taşları farketmedim
ve onlara sadece sevin dedim...

en amansız gecelerde dahi
seni dilerken mevladan
cebrail yine seslendi
ben oku denmesini beklerken
bana sevil dedi
ben daha yeni yeni öğrenirken sevmeyi
nasıl ulaşabilirdim ki sana...

hikmetinden sual olunmaz dedikten sonra
beklemeye koyuldum kalbinin önünde
nöbet saatleride sıklaşmıştı üstelik
yirmiyedi yılın sonunda
yüreğinin içinde bir başka adem gördüm,
kaderime boyun eğdim
zorda olsa ona bana söyleneni söyledim
umarım hep sev(er) ve (sevil) irsin diye...