Aşklarımın terzisiyim ben.
Nakışıyım gözlerin,
İpliğiyim kalplerin.
Ölçüsüz dikerim sevdayı.
Rastgele kumaş beğensede
Sevdiklerim yüreğimden,
Beni bana bıraktığında,
kendini bende unutmayı bilirsen;
seni sevgi manyağı yaparım bir ömür boyu...
Ve bu söz,şuan sana zikredildi; ne bir çalıntı ne de okuntu.
Sadece kalbimin el açıp sana yaptığı zikri.
şuan ''jose padilladan something'' tıngırdıyor kolonlarında pc min...aklımdaysa bir yüzün topuk sesleri...
ımmm! Im! Immmm! diyorum kısık bir kesiflikle.....''ibrahim ferrer'' gibi ellerimle belim uyumsamaya çalışıyor kokuna...caz elitliğinde bir dans partisindeyiz senle...yanaklarımız tokuşuyor,göğüslerimiz çarpışıyor hışımla...ıslanan atletimiz değil bizi izleyen gözler oluyor her nedense...herkesin gözü sen de; sen ellerimde...uyanıyorum.
...kulağımda ''travisten offender''....anlamasamda duygularıma saç takıyorum....sevgimi diz, yokluğunu el kılıyorum....ve yerde dans eden rakkas gibi hem baş sallayıp hem de dizleri döğdürtüyorum...sonra ''sing'' başlıyor ''travisten''...onu geçiyorum...''evanescenneden bring me to life'e'' tıklıyorum...rakkasım ayağa kalkıyor ve kendini atıyor pencereden...silkeleniyorum...
biliyormusun can....ben insan olmayı becerebilmek için insanlardan uzak durmayı yeğledim hep...ve sevmeyi kendime bir elbise gibi giydirdiysem bile sevmenin gücünü hiçbir güzelde göremedim...onun içinde çok duygusal biri oldum...çünki benim davranışlarımın yansımalarını başkalarında görmeyi istedim ya da kırılmadan kırmadan insanlardan uzak durabilmeyi öğrendim yanlızlıktan...
senleyim...dört tarafı dev çiçeklerle örülmüş bir hapishanede...ve kendimi uzaklaştırdığım bir toplumun da içindeyim...kendimi onlardan soyutlamak yerine çoğu kez hayatı ve onların pervasızlıklarını ti'ye alıyorum...biliyorsun ki kendime ait ne bir işim ne de bir taşınmazım var ama ayaklarımın üzerinde durmak için çalışmayı becerirken paranın ve zevkin sonsuzluğuna inanmadığımdan ailemin sahip olduklarından kendime yeterim diyip düşlerime,aileme ve kitaplarıma önem veriyorum...bazen keçiler geliyor ama olsun diyorum...keçi olmak için çalıya çıkmak gerekmez ot da yesem olur diyorum...yani elimdekinin değerini bilerek yaşıyorum can...
insan bazen yolda giderken bir karıncanın peşine düşmek istiyor...ya da kafasının üstündeki buluta çıkıp aşağıları izlemek...ve yahutta ruhunu yaşadığı şehrin en yükseğine koyup cesedinin onun içindeki haraketlerini yorumlamak...hani bir çiçek tohumu olursun bir fidancının elinde...saksı sahibi olursun önce...sulanır ve itina gösterilirsin...ve bir gün bir başka el alır seni eline ve toprağını değiştirir önce ve köşeye hapseder seni ya da bir pencereye...ben hiç böylesine değerli olmak istemedim biliyormusun...itina istemedim...istediğim tekşey güzelliklerimin görülebilmesi ve ona göre sıradan muamelelerdi...ama bunu isterken sevdiğim insana işte o çiçek muamelesini yaptım hep...itinalaştım onda yalnız hiç evimden çıkmasın toprağı değişmesin istedim...ya da hayal ettim böylesini...sanırım oldu...içim dışıma uydu ve ruhum mutlu sayende...
aklımın şerefelerinde söylenen şarkılarda
matemlerimin kavmi soysuzlaştı
mektepsiz kaldı kefilsiz duygular
sen dostluktan yuvarlanmış bir matruşkasın...
insani duyguların hepsi sana yapışkan hep sen de iç içe...
bilirim malumsuzluk gerekir senliklerime...
tebliğsiz kalmalı yüreğin beklentilerime...
acımak sana yakışmaz bilirsin...
çünkü sen yücesin gözlerin kadar...
bir dağ düşün...
bütün çiçekleri barındıran...
ve bir dağ düşün bir ayak bile basılmayan...
Adı konmamış bir gülüm
Renklerim bileşken
Tikenlerim pastörize
Karmakarışık buğu yapar yaprağım
Köklerime sırıtır kabuğum
firaktayım bu akşam
sılasına uzağım muhabbetin
alışılmışın dışındaki karanlıkta
tasvirsiz köşelerdir adresim
buhar olmalıydım bu gece
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!