Öksüzüm Anne Şiiri - Gökhan Gürsu

Öksüzüm Anne

Düşerken bir dala tutunupta hayatta kalırsın ya,
Ümitsizce kabullendiğin kadere teslimken,
Çoraklağın ardından fışkıran imkansız bir bereket,
Mucize olup uzanır sana.
Her yuvarlanışımda hayat uçurumuna, hep sana tutundum ben anne.

Gözlerinden yaşlar boşanırken medet ararsın ya,
Yalancı gülüşlerele maskelersin mutsuzluğunu,
Güçlü kalmak hayatın kuralı,
Duygularını hunharca katledersin.
Tek gerçek, sıcak sinende ağlarım insanca ben anne.

Gülerken kahkahalarla herkeste seninle güler ya,
Bu günün dostu olan sırtlanlar vardır koyun postunda,
Bilemezsin kim hakiki kim sahte,
Gülmekten korkarsın güvensiz tebessümlerle,
Tek dostum gülerken ben,gözlerinden mutluluk gözyaşı süzülen sen anne.

Aşık olupta kalbin senden kopup sevgilinin avucunda atar ya,
Pembe bir dünyadır orası,yarin kucağı,
Dizlerdeki titremelerin yerini alan gerçeklerle yüzleştiğinde,
Verdiğin kadar aldığın bir sevgi dükkanı olur evliliğin.
Sadece sen karşılıksız veresiye verdin bana sevgini anne.

Toprak berekettir karşılıksızdır sevgisi ya,
Ben o yazın son gününde nefreti öğrendim anne,
Karşılıksız sever dediğim toprak aldı benden seni anne.
Beyaz kefenin içindede olsan kokunu sıcağını duyuyordum,
Ben sensiz bu dünyada,
Öksüzüm anne.